Dos cervesas in mijn sjokke deizen

Hallo everybody. Ik ben in mijn nopjes:):). Opgestaan met alweer de smile. De dagen worden mooier maar wel zwaarder. Eerst moest ik in pamplona geraken en das geen sinicure zé. Op een bankje mijn GPS boven gehaald en de weg gaan opzoeken. Je moet weten dat vandaag de stieren in pamplona werden losgelaten en iedere pamplonees doet hier aan mee. om negen uur werden ze losgelaten en  dan naar de binnenstad geleid. Gelukkig was ik iets later vertrokken zodat ik de stieren niet achter mijn stalen ros aankreeg. En na enkele km tot de constatie gekomen dat ik mijn bril op het bankje was vergeten. En in dit weer is dit niet aangenaam. Dus dan maar zonder verder gereden.Na de bergrit van gisteren kreeg ik deze morgen opnieuw een klim voorgeschoteld.  En ik zen nen diesel dus heb ik wa langer nodig om in gang te geraken. Na een dik uurtje begon het wat soepeler te rijden en waren de wegen wat plater. Ma das was ma schijn want de zon begon enorm te broeien en het werd steeds warmer. God op da moment mis ik het Belgische weer enorm. En het ging weer omhoog,nie steil maar steeds golvend en da kruipt in de kuiten na nen tijd. Vandaag was de doelstelling Estella maar ik vond mezelf nog uitstekend en vond ik het niet nodig om te stoppen. En dan maar richting Logrono. Zou een klein 50 km verder zijn en da zou haalbaar zijn geweest had de zon niet zo fel had gestoken. Mijn drinken werd steeds warmer en ik voelde mijn armer steeds heter worden, zelfs met zonnecreme. Torres del Rio of zoiets leek de ideale plaats om te stoppen en ook dat vonden de beentjes. Enkele toertjes gedaan om iets te vinden maar dan een hotel gevonden. Op terras achteraan nen dikke pot gedronken en dan heerlijke paella in mijn sjokke deizen gesmeten. Om 20u30 was de pijp uit en na de voetbal kijken in het Spaans is ook nie da zé. Dus maar vroeg gaan dodo doen om morgen fris aan de start te  komen.  Sluuuuuuu en tot morgen aan alle lieve supporters en aanverwanten.  Greetz Pinodictus 

E Viva espanja por favor

Vooraleerst, ik zit in Spanje:):) Heb van de goede benen geprofiteerd om de dag van morgen erbij te pakken :) Saint Jean pied de port is een fantastische stad en ik was rond 11u15 al daar. Deze morgend vertelde een payssant dat het plat was tot ginder maar daar heb ik wel een andere mening over zé. Veel klimwerk was er niet maar toch waren die klimmetjes best aardig. De zon was weer van de partij en het werd alleen maar warmer naarmate je Spanje naderde. En dan kwamen de Pyreneeën. De lang verwachte pyreneeën. Meteen patat, 16 km klimmen met een verschroeiende zon was dit iets minder aangenaam. Geen moment schaduw en het water leek langs alle kanten uit mijn lichaam te verdwijnen. Enkele keren moeten stoppen om bij te vullen en om een half gekrompen mars naar binnen te spelen. De bordjes die de km aangaven bleven steeds langer op zich wachten. Tussen de 7 en 8 min om precies te zijn. maar de euforie was des te groter toen ik boven kwam op 1057 m komende van 320 is da nie slecht gereden. En dan bijna weer het noodlot (deze keer ikke nie) en motard den dekor ingevlogen net in de afdaling richting pamplona. Gelukkig kon hij nog terug uit den talu kruipen zonder veel erg. Zijnne moto lag wel enkele meters lager dan dat het had moeten zijn. Daarna was het 1 streep naar beneden tot in Villava, net buiten pamplona. Een auberge gevonden maar na enkele min verstond ik dat ze een identiteitskaart nodig had en wie vond die nie? Biebieken hè. Iets anders moeten gaan zoeken en een beetje verder een hotel gevonden. En wat hebben ze weer nodig. Jawel:):). Was net op een bankje alles gaan uitsmijten en in de laatste zak(waar anders) portefeuille gevonden. Een vriendelijke man die een beetje Engels kon en zo dan mijn kamer gevonden. Gewassen besloot ik om inkopen te gaan doen en wat was het resultaten nadat ik de deur toe sleeg? Kaart kapot en kon niet meer binnen. Het uur van voorval:19u00 en wa du ging alles weer open? 20u00. Stond ik daar schoon :) geen tel of niks bij. Alles of niets gespeeld en naar buiten gegaan. De bar leek wel al open en de eigenaar was daar ook. Een nieuwe kaart gevraagd en hup ik kon weer binnen. De baas vroeg mij welke bieren het beste waren in belgie en heb hem moeten teleurstellen met te zeggen dat ik geen alkol drink :):) Nu weer op kamertje en heb een extra dag verlof voor de volgende dagen en morgen proberen er weer eentje bij te doen. Normaal 55 km maar zou direct naar Logrono rijden, een 40 tal km verder, maar ze geven 33 graden morgen dus zal nie teveel moeten zot doen want het zal genoeg puffen zijn. Wel toen ik deze morgend opstond besefte ik nog niet dat ik heel frankrijk heb door gefietst en dit moet nog ff doordringen wel. Eens in Spanje stond er een plak met nog 790 km tot SDC. En daarvan al 40 afgesnoept. Dus nog 750 op 9 dagen is een schoon gemiddelde. Wat ik doe is niet uniek voor de mensheid maar wel voor mij, zeker toen ik 6 jaar geleden mijn schouder brak dacht ik nooit dit te kunnen verwezelijken. Maar 6 jaar geleden is ook het mooiste ter wereld gekomen en dat meisje draag ik voor altijd in mijn hart en zij rijdt elk moment van de tocht mee. A&F!!!!! Greetz en tot morgen allemaal. Wiens idee was da trouwens om mij op zulke gedachten te brengen om dit te doen? Dienne verdient een paar potten van mij zé Pinodictus

De Pyreneeën zijn in aantocht

Toen ik deze morgend de gordijnen open trok zag het er alles behalve goed uit. Grijze wolken en een mist trok over Lesperon. Mijn fiets stond in de garage van het hotel veilig achter slot en grendel. Nog een babbel met den baas en nog wa directies meegekregen  en ik kon alweer de Franse wegen onveilig maken. Enkele km later kwam ik bekende tekens tegen. Het voorspelde kwam uit. Een eerste uur steeg de snelheid geleidelijk op en rond de middag was de afstand al meer dan bereikt. In een buskotje( zoals zovele keren de beste plaats om te eten) mijn kouw pastaken met brood naar binnen gespeeld en hup klaar om de bergskes (eindelijk) te veroveren. Dax bleek nog een probleem om er uit te geraken en paar keer de weg moeten vragen. Hoe vriendelijk de Fransen ook zijn ze hebben hier allemaal ne zware voet en vliegen u voorbij zonder te verpinken. Op weg naar saint palais 2 klimmen van 6% en ongeveer 2,5 km lang. Die klimmetjes waren na de passage van Pinodor al met 3% gekrompen, zo snel en met veel goesting die op gekletst. En in palais aangekomen had ik nog veel overschot en reserve voor de volgende dagen. Een onderdak gevonden en de was en inkopen gaan doen voor morgen. Terrasje gedaan met de Pyreneeën in zij aanzicht.  Nu tijd om te eten en een pizzeria naast het hotel was de plees toe bie.  Potage de legumes en een pizza later was de energie dak ga nodig hebben volledig opgevuld en dan maar het bedje gaan opzoeken. Morgen kleine etappe maar zware en mss wel de dag van vrijdag erbij pakken zodat ik een extra rustdag kan inlassen volgende week in Spanje. Maar eerst die eerste km overleven. Ik voel me super maar weet dat dit snel kan veranderen.  Nu dodo doen ik zeg jullie dada.  Pinodictus 

Die wieke poesies van coureurs, ne rustdag pakken. Tis een schande

Deze morgend met een smile op het gezicht wakker geworden( wat enkele mailtjes al nie kunnen doen hè).   Ik zat opnieuw op de route zodat ik enkele minuutjes langer kon uitrusten alvorens te vertrekken. Ontbijt was voor onderweg want ik had nog brood en beleg mee van dag ervoor.  Hebben jullie gisteren gezien hoe Wiggins de tijdrit heeft gewonnen? Met zoveel flair,souplesse en klasse en zijn truitje leek wel een maatpak die hem als gegoten was. Wel zo heb ik ook vandaag gereden. Alleen met de flair van nen boer, de souplesse van iemand die zondag nm buiten stapt bij Latjes, de klasse van een doorwinterde amateurs terrorist en mijn maatpak zit mij ook als gegoten, zeker rond de buikstreek.  Vandaag alles plat en soms kilometers rechtdoor met links bomen en rechts bomen. Schoon zicht was het niet maar het was wel gekomen na enkele dagen wind,zon en regen. Deze middag halt gehouden in een klein dorpje om te lunchen maar van de kerk tot aan de bankjes( slechts enkele millimeters) zeker 4 muggen de dood ingejaagd en mijn sanitaire stop was eentje met kloppen en pissen tegelijkertijd. Nog een geluk dak in de natuur nie moen mikken. Dan maar dorpje verder gaan picknicken en mijn slaatje met makreel opgegeten. Leekere vis toch die makreel. Had toen al 60 km gebold en da was 10 meer dan verwacht. Zo snel ging ik.  Deze streek is zeker nie de mooiste van Frankrijk en ge ziet dat de Spaanse grens steeds dichterbij komt. Zeker aan de huizen te zien.  Na 110 km eindelijk mijn bestemming bereikt maar het was nog maar 16u dus besloot ik om verder te gaan. Zolang ne mens goed is moet hij ervan profiteren en mijn gemiddelde van voor vandaag was steeds rond de 16 per uur en nu haalde ik 19,3 per uur, dan kan je spreken van een vlak parcours en super benen. In lesperon was het hotel volzet maar enkele km verder toch eentje gevonden.  Paris-Madrid genoemd. Zo zie je maar weer dat de grens hier niet ver af is. Douchken genomen en de kleertjes proper gewassen, en morgen opnieuw de fiets op richting saint palais. Het eerste gedeelte is nog plat maar eens DAX voorbij zal de leute veel minder zijn en beginnen de wegen weer omhoog te gaan. Maar zen nu wel gewapend tegen deze dagen. De benen voelen goed en de moral is weer wa opgekrikt na deze morgend.  Nog ff stilstaan bij iemand die me heel nauw aan het hart ligt. Iemand die elke moment van de dag bij mij is,letterlijk en figuurlijk. Onze relatie gaat met vallen en opstaan en met klimmen en dalen. Iemand die werkt van 8 tot 4 en die ik dan moet missen tot de dag nadien. Iemand die er altijd staat voor mij en die ik mis als ik ga slapen maar weet dat die er de dag nadien opnieuw staat om mij te vergezellen op deze tocht. Mijn engelbewaarder als ik de dood voor ogen zie. Zo iemand verdient een speciale plaats in mijn hart. Laat ik dit iemand gewoon F noemen. Zonder F kan ik deze tocht niet afwerken. We hebben samen iets opgebouwd en hopelijk is saint Jacques niet ons eindstation. Ook dit iemand verdient een kaarsje in de kathedraal van SDC.  Bedankt voor alles en weet dat je altijd op mij kunt vertrouwen zoals ik dat met jouw kan.  Shakepino Ik heb tijdens deze tocht heel veel reacties gekregen en dit doet me plezier. Zonder dit zou ik het nooit zover hebben gehaald. Dus ook voor jullie allemaal een dikke mercie en ik ben fier dat ik mijn verhalen met jullie kan delen.  Sloesj en vanaf morgen middag begint het echte werk en zal ik F meer dan ooit nodig hebben.  Sluu en Pinodictus ziet alles hè. 

Mijnne slag van de molen

Wa heerlijk om zo wakker te worden. Zo rustig en de vogeltjes die fluiten. Ge zou voor minder melancholisch worden. Alles klaar gezet en hup met de beentjes naar het ontbijt tafel. Mini chocoladekoekjes en lekkere fruitsap en yoghurtje is maar een klein onderdeel van mijn groot bord dat ik had klaargemaakt. Ontbijt binnen en nog wa me den iPhone spelen en c'est parti. Meteen klimmen, ne km nalf en da me stijve beentjes, da begon goe maar eens boven was mijn tocht een en al dalen met soms nog wel is een snedige beklimming die zo onverwachts kwam en dan snel terug schakelen en patat diennen berg op. Tot met de middag had ik al meer dan den helft gereden en in Monbaton aan de kerk een plaatsje met banken gevonden en mijn kouw patatjes met tonijn relaxt opgegeten. Flesje perrier erbij en een publieke wc onder een niet al te felle zon maakten deze middag een alleis moment.  Tot op 30 km van cadilac was er geen vuiltje aan de lucht. De wegen werden omringd door chateau's waar champagne werd gemaakt,geproefd en verkocht. En ik die daar allemaal moest voorbij passeren zonder dak ne keer mogt proeven. Mijn veerkracht werd serieus op de proef gesteld maar ik zou nie in SDC geraken mogt ik in elk kasteel willen stoppen.  En dan mijn bijna dood ervaring.  Op de D11 richting Cadilac reed ik een zalig tempo met de gedachte in het achterhoofd dak nog een klein uurtje op weg was tot nen witten djeep mij voorbij stak met een paardenbox aan den trekhaak. Net toen ze mij wou voorbij steken ging de poort achteraan langs mijnne kant op( ze had ze vergeten dicht te doen) en op het moment da de wagen een klein meterken voor mij reed sloeg die voor mijnne neus volledig open. Ik voel nog steeds de wind die da teweeg bracht. Enkele sec eerder en die deur pakte mij zomaar mee met alle gevolgen van dien. En denk je dat ze sorry zegt? Neen dus. De leute was nu wel ff ver te zoeken en het duurde een tijdje alvorens ik daar van bekomen was. Dit hoort ook bij deze tocht is dan mijn gedachte. Zoiets kan gebeuren en als je dan het geluk hebt dat je heelhuids aankomt dan neem je dit erbij. Het heeft mij allesins nie afgeschrikt om verder te gaan.  Nog 2 dagen telkens ongeveer 100 km rijden en dan mijn laatste 3 dagen in Frankrijk. Vrijdag zet ik voet aan land in Spanje. Woensdag en donderdag kleine etappes omdat het dan in de Pyreneeën wel wa omhoog zal gaan zeker?   Elke morgend blijft het wel een gevecht om te vertrekken maar eens op weg en wa meer wakker gaat dit over naar véél zin om door te gaan. Heb me deze tocht nog geen sec beklaagd maar mis wel een beetje ons apenland en thuis zé.  Nog 14 dagen en ik kan weer in mijn oud ritme gaan leven en ons moeder op stang jagen :):). Neen zo ben ik nie. Ik zen de braafheid zelve.  Groetjes vanuit de kanten van Bordeaux en hou het daar een bekke droog in belgie hé  Pinodictus bid elke dag voor goed weer in belgie maar door de CO2 in de lucht raakt da wsl nie tot ginder, ik kan het maar proberen hé.  Sloesj en sie joe soen. 

Een ode aan de Pee

Pee........ Ontroerend hè:). Kon niet beter verwoorden dan dit.  De bakker naast het hotel leek verlaten en na een paar keer de deur open en toe te doen kwam de verkoopster doodleuk van bij de tabacman. 3 koeken en 2 flesjes water en weer was ik vertrokken. En deze keer Belgisch weer op mijn kl**ten. 19,5 km om precies te zijn. Net dan kwam ik terug op de route in Valence. En net toen het begon te draaien met de beentjes passeren  mij 2 wielerterroristen. Jalabert en professor Barabas. Ze vervoegden mij tot in Brie. Leuke kerels die veel respect hadden voor wat ik deed en mij allerlei vragen stelden over mij motivatie. Ze besloten om mij uit de wind te zetten en blijkbaar hebben ze daar hier een andere definitie voor. De ene volledig links van de weg en de andere volledig rechts en ik had ne helen boulevard open voor mij. Hoe gezellig het ook was onze wegen gingen net op tijd uit elkaar.  Vrijdag wind, zaterdag wind en regen en vandaag regen,wind,zon en klimmen een ganse dag, nie te doen. En de beentjes worden steeds sterker en de moraal staat weer op 100%. Als zelfs dit mij niet kan klein krijgen dan ziet het er goed uit voor de komende dagen. Met de gedachte dat Sven 30 km kan rijden met de fiets moet ik die 2200 zeker aankunnen. :) En Pee bedankt voor de reactie deze morgend en het weerbericht van in poitiers, alleen 1 kleine kantekening: ik zen al 2 dagen uit poitiers en heb dus niet veel aan dit bericht dat het daar goe weer is:) anders moet je mij zeggen wa weer het in Siberië is? :) ik zen de beire van jeire ma gij zijt de kanibaal van jeire en als ik ooit zo een palmares op mijn naam mag schrijven wel dan wil ik is vragen op het werk om jouw een verblijfs en werkvergunning te laten bezorgen. Moet niet leuk zijn om als buitenlander in jeiren te moeten wonen. Maar respect man!!!!! Een hotel gevonden op de route met een welness en Spa arrangement. Nie slecht zouk zo zeggen. Gaan eten op de markt en nu rustig de beentjes laten rusten voor morgen.  Alles is hier nog prima en in het hoofdje is alles bon. En ik heb het gevoel dat ik nog niet  het einde van mijn kunnen heb bereikt.  Tis weer werken tijd voor de meeste onder jullie en ik wens ullen een aangename werkweek en ik zal morgen ZEKER aan jullie denken :):) P.S. De puzzelaar Miss Moneypenny ? Bye folks.

De vrouwen zijn hier heilig verklaard

Poitiers is een historische stad met al zijn geheim en eentje daarvan is bergop moeten rijden. De eerste 6 km was het niks anders dan klimmen en remmen voor een rood licht en als er geen lichten waren dan was het een verkeersdrempel die zomaar in de ronde van Vlaanderen als helling kon worden gakatalogeerd. Eens daarbuiten was het klimmen voorbij en was de wind weeral van de party en deze keer geen leuke zé. De zon toonde haren achterkant en de wind die van voor. Geen prettig zicht, ik kan het je verzekeren. De dorpjes werden kleurrijker en ze toonden hun ware aard. Namelijk adembenemed mooi. Het landschap leek wel een schilderij van Monet of Ik had maar een bijrol in deze aflevering maar niks kon de pret bederven, zelfs de wind niet. En als godsgeschenk kwam de zon tervoorschijn als een duiveltje uit een doosje en alsof de goden mij plotseling goedgezind waren zag ik een bordje met de afbeelding van een meertje. De picknickmand boven halen en genieten van de rust. Terwijl een stel vrouwelijke tieners een wei afbakkende om er paarden op los te laten zat ik op een bankje de nodige energievooraad op te vullen. Nu had ik de hoofdrol te pakken gekregen van deze film.  Terug op weg werd het steeds warmer en moest de drankvooraad worden opgevuld en zoals de dorpjes hier schitterend zijn, zo leeg zijn winkels. Nergens eentje open en dan maar gaan bedelen bij de lokale bevolking en als het zo warm is en onweerachtig komen alleen maar de stoere vrouwen naar buiten terwijl de mannen hun kranten zitten te lezen op hun luie krent. Eentje leek zo vriendelijk om mij te depaneren en zo ontstond een leuk gesprek over mijn tocht en ze had dan nog is verstand van koers. Kwartiertje babbel en veel bon courages later vertrok ik voor de laatste 20 km richting Ruffec. Het hoteltje was al gereserveerd en de naam alleen sprak al boekdelen, l'angle d'or. Alles was afgewerkt met goud en het restaurant leek op die van de Gaston, in de gouwe lie.  Geloofwaardig? Denk het niet. Kan nie zo goe liegen:):) Wel een breedbeeld tv in de lobby met de laatste 15 km van de tour.  Iedereen heeft al de mont ventoux of Alpe d'huez op geklouterd maar weinigen die la planche des belles filles hebben mogen trotseren, behalve dan Pinodor. Schokkend hoe snel deze mannen daar op bollen en dat ik dezelfde tijd nodig had om die klim te dalen dan zij naar boven te rijden. En zij kregen nog is bloemen boven, ik moest me tevreden stellen met ne cola en ne mars en veel regen.  Douchken genomen en inkopen gaan doen voor dag nadien, de stad zelf was de moeite maar daarvoor had ik te weinig tijd.  Een onweer was op komst en die is ook aangekomen zodat het aangenamer was om te slapen.  Morgen op weg naar aubeterre sur dronne voor een klein 100 km en hopelijk een even mooo decor zoals vandaag Sluukes en nie te veel hè. 

De moraal van deze tocht

Deze morgend vroeg vertrokken want ik had de intentie om 20 km meer te rijden tot in poitiers.  Plat de jour: Neem een pot van 10 liter en vul die met wind, doe er regelmatig een beetje regen bij en op tijd en stond een zonbouilloneken. Laat alles een ganse dag sudderen op een groot vuur. En je hebt een heerlijke soep als gerecht. Als entree kan da tellen. Nog een geluk dat het hoofdgerecht beter smaakte, neem 2 sterke benen en overgiet die met een sausje van genezen poep en garneer dit met een sterk moraal. Als dessert een ijzersterke wil om door te gaan en lieve mensen die je in nood helpen en piet mag zijn sterren in zijn........ steken. Als drank een Pino de sjaraun en als achtergrond muziek Hans Teeuwen.  Dit gerecht staat in mijn kookboek genaamd SOS Pino. Altijd en overal komt dit boek van pas.  Vandaag is mijn moraal serieus op de proef gesteld. De wind blies werkelijk langs alle kanten maar muziek op en gewoon doortrappen. Nie achteruit kijken en weetend dat het doel steeds maar dichterbij komt. Vandaag heb ik mezelf leren kennen op deze wegen. Wel een paar keer naar boven gekeken met een niet vriendelijke blik naar onze goede vriend. De laatste 10 km waren de zwaarste maar dit had ik mezelf ook wel een bekke aangedaan. Woe per se in Poitiers komen met de gedachte dak dag later 20 km minder moest doen en ik zal jullie zeggen, opdracht volbracht. Nu in klein hotel aan het eten, pasta met zalm en tis verdomd lekker ook ( beter dan mijn plat de jour). Zware dag gehad maar 30 sec hebben mijn tocht weer gelanceerd, mijn gruuuuuuuutste schat ff aan de telefoon gehad en nog een geluk dat mijn eten bijna op was want ik kreeg niets meer binnen. Zo overdonderd was ik om haar stem te horen. Aukie als ik terug kom dan krijgde van mij de grootste knuffel da ne mens kan geven en als nonkel nog paar fotootjes doorstuurt van u dan ga ik in plaats van fietsen, vliegen op mijnne fiets. Aukje, love you meid.  Zo zie je maar dat enkele sec een mens weer kracht geeft en dat jullie mij werkelijk naar voor stuwen om tot in Spanje te geraken.  Mijn alle respect voor ullen en zal iedereen persoonlijk bedanken bij mij terugkomst.  Goe weekend allemaal en sie joe soen Dada