Ik kan het bijna niet geloven maar ik zen nog 76 km verwijderd van Santiago De Compostela. Effe eens in mijn verbrande armen knijpen om zeker te zijn dak nie droom en ja hoor" ze zijn goe verbrand mijn armen". 76 km verwijderen mij van een mooie tocht samen met mijn stalen ros. Samen meer dan 2000 km afgelegd onder alle soorten omstandigheden. Regen, wind, zon, bergop, bergaf en veel bon camino's naar de mensen geroepen. Hij mag er fier op zijn dat hij mij zonder kleerscheuren en platte banden tot hier heeft gebracht, enkel de ketting die in volle afdaling wa gek begint te doen ma hoe zoude zelf zijn. De beentje hebben mij tot hier geleid en de moral samen met de wilskracht hebben er voor gezorgd dak een geweldige ervaring heb mogen meemaken.  Vandaag was het in het begin wel erg zwaar. Meteen weer klimmen en de gehele weg ging op en af zonder veel verpozingen. Dan deze middag iets gaan eten in Samos. Ne spaghetti bolognaise en een colatje. De lieve dame die mij bediende sprak een aardig mondje Engels en dit maakte het iets makkelijker en sneller ook. Een groot bord en met veel goesting hem binnen gespeeld. De pasta hé, nie da bord   Nu weet ik dat de spanjaarden het woord toiletos niet begrijpen en aan die andere dame proberen wijs te maken dak moest pipi doen. Maar daar was onze lieve dame weer en zei me langs daar meneer maar dan in het Engels hè. Banos met ergens koppelteken moest ik zeggen en dan had ik wsl sneller mijn water laten vloeien naar de eeuwige slagvelden. Mss net iets teveel jommekes gelezen vroeger want die hun Spaans verstond iedereen en alles eindigde daar op os. Dus was het meest logische dan ook toiletos. Niet dus en na een verfrissende reis naar de banos mijn tocht verder gezet en ik moet eerlijk toegeven dak nie zo veel zin had. Wou eigenlijk is blijven zitten en genieten van de zon zonder weer verder te moeten. De kont gehoffen en vertrokken naar palas del rei. Mijn eerste gedachte was port(os) :):) maar daar hebben ze kamers in een dorp met slechts 2 huizen en daarvan eentje om te slapen en de andere om te eten. Geweldig dorpje moenk zeggen. En de rooms waren ook nie da want het was bij de mensen thuis en de kans was groot dak die ook nog is moest delen. Ik hoor tom nu al zeggen "wie weet was het geen knappe Spaanse non die bij u ging slapen" maar nam het zekere voor het onzekere en 5 km verder was er dan palas del rei. Het eerste hoteletje dan maar binnen gefietst en hup daar was mijn kamer voor de laatste rit.  Morgen zal het 1 triomf tocht richting SDC zijn en voor de laatste keer smorgens alles klaar zetten voor vertrek.  Het zal met enige spijt zijn maar anderzijds zal het met veel goesting zijn om die laatste dag in te gaan.  Dus zal het mijn laatste verhaal zijn morgen en met spijt in het hart zal ik jullie moeten verlaten.  Sie joe toemorauw