Poitiers is een historische stad met al zijn geheim en eentje daarvan is bergop moeten rijden. De eerste 6 km was het niks anders dan klimmen en remmen voor een rood licht en als er geen lichten waren dan was het een verkeersdrempel die zomaar in de ronde van Vlaanderen als helling kon worden gakatalogeerd. Eens daarbuiten was het klimmen voorbij en was de wind weeral van de party en deze keer geen leuke zé. De zon toonde haren achterkant en de wind die van voor. Geen prettig zicht, ik kan het je verzekeren. De dorpjes werden kleurrijker en ze toonden hun ware aard. Namelijk adembenemed mooi. Het landschap leek wel een schilderij van Monet of Ik had maar een bijrol in deze aflevering maar niks kon de pret bederven, zelfs de wind niet. En als godsgeschenk kwam de zon tervoorschijn als een duiveltje uit een doosje en alsof de goden mij plotseling goedgezind waren zag ik een bordje met de afbeelding van een meertje. De picknickmand boven halen en genieten van de rust. Terwijl een stel vrouwelijke tieners een wei afbakkende om er paarden op los te laten zat ik op een bankje de nodige energievooraad op te vullen. Nu had ik de hoofdrol te pakken gekregen van deze film.  Terug op weg werd het steeds warmer en moest de drankvooraad worden opgevuld en zoals de dorpjes hier schitterend zijn, zo leeg zijn winkels. Nergens eentje open en dan maar gaan bedelen bij de lokale bevolking en als het zo warm is en onweerachtig komen alleen maar de stoere vrouwen naar buiten terwijl de mannen hun kranten zitten te lezen op hun luie krent. Eentje leek zo vriendelijk om mij te depaneren en zo ontstond een leuk gesprek over mijn tocht en ze had dan nog is verstand van koers. Kwartiertje babbel en veel bon courages later vertrok ik voor de laatste 20 km richting Ruffec. Het hoteltje was al gereserveerd en de naam alleen sprak al boekdelen, l'angle d'or. Alles was afgewerkt met goud en het restaurant leek op die van de Gaston, in de gouwe lie.  Geloofwaardig? Denk het niet. Kan nie zo goe liegen:):) Wel een breedbeeld tv in de lobby met de laatste 15 km van de tour.  Iedereen heeft al de mont ventoux of Alpe d'huez op geklouterd maar weinigen die la planche des belles filles hebben mogen trotseren, behalve dan Pinodor. Schokkend hoe snel deze mannen daar op bollen en dat ik dezelfde tijd nodig had om die klim te dalen dan zij naar boven te rijden. En zij kregen nog is bloemen boven, ik moest me tevreden stellen met ne cola en ne mars en veel regen.  Douchken genomen en inkopen gaan doen voor dag nadien, de stad zelf was de moeite maar daarvoor had ik te weinig tijd.  Een onweer was op komst en die is ook aangekomen zodat het aangenamer was om te slapen.  Morgen op weg naar aubeterre sur dronne voor een klein 100 km en hopelijk een even mooo decor zoals vandaag Sluukes en nie te veel hè.