Santiago de compostela

Ola iedereen.  Vrijdag heb ik niks gestuurd want ik was te overmand door de emoties. En ik was dan ook stik kapot. Het leek toen ik toekwam alsof ik geen inspanningen had moeten leveren maar dan na 2 u mijn hotel gevonden en dan pas besef je het en komt de vermoeidheid los van de werkelijkheid. Geen pap kon ik nog zeggen en toen ik in de straat naar de supermarcado ging om eten te kopen viel ik bijna van mijn stokje. Had uiteraard nog niks gegeten op mijn laatste rit en da zal er voor een groot deel wel nog ingezeten hebben of net niet. Toen ik voor het eerst da plakje zag van Santiago kreeg ik niet het gevoel dat dit zo een mooie stad zou zijn. De kleine straatjes en monumenten en kerkjes zijn echt wel de moeite om is te bekijken. De souvenirwinkels zijn hier allemaal dezelfde en ze staan zo dicht bij elkaar dat je denkt dat het één en dezelfde is. Dan maar op mijn kamer de nodige energie bij gevuld en rustig tv gekeken tot ik mijn ogen niet meer kon openhouden. De schone slaapster had hier nog wa kunnen van leren. Zaterdag uitgeslapen tot 9u en dan ontbijt op bed. Nu zelf de sandwichkes gemaakt en een activiaken naar binnen gespeeld en ik was weer zo goed als nieuw. En dan naar de oude stad om haar te bezichtigen. De kathedraal gevonden en dan maar naar binnen gestapt. Er was net een mis aan de gang en de weinige woorden dat ik kon verstaan was Santiago,Peregrino,Compostela en si. Het aantal mensen die dit te voet doen en die in die kathedraal werkelijk met de tranen in de ogen stonden waren fenomenaal. Sommige mensen vielen bijna flauw. Zo ontroerd waren ze. Als niet echte katholiek kan je je zoiets moeilijk inbeelden. Buiten werd me duidelijk dat deze stad een plaats is voor bedevaarders. Van overal komen ze om deze stad te kunnen inademen in al zijn schoonheid.  Smidsags een paellaken geen eten en einne grosse biere zou nonkel zeggen. Nog wa rondgelopen en een gezelig cafeetje tegen gekomen waar ze mijn lieveling drank hadden: blauwe Chimay. Heerlijk.  Rond 16u dan maar weer gekeerd naar hotel om nog wa uit te rusten.  Om 21u naar de praza da quintana om het filharmonica van Galicië te gaan besluisteren en bij ons kunnen ze ook een aardig stokje strijken maar dat was echt wel geweldig om te horen. En telkens een stuk gedaan was kregen ze een overweldigend applaus van het publiek. Een uur kon het mij in vervoering houden. Straussachtige toestanden waren mij al bekend maar dit was wel top.  Van 20 juli tot 31 juli zijn er hier telkens feesten met kraampjes en een kermis en overal hangen er lichtjes over de straten dat dit heel de stad verlicht in al zijn glorie.  Wat rondgestapt en dan weer richting bedje voor de laatste nacht rustig dodo doen want maandagmorgend is het opstaan om 5u30 om mijn vlucht te halen in Santiago richting Madrid.  Vandaag  staat een bezoek aan à coruna gepland. Das een kuststadje op een half uurtje van Santiago met de trein.  Morgen het vervolg.  Sie joe toemorauw 

Nog 76 tot de eindmeet

Ik kan het bijna niet geloven maar ik zen nog 76 km verwijderd van Santiago De Compostela. Effe eens in mijn verbrande armen knijpen om zeker te zijn dak nie droom en ja hoor" ze zijn goe verbrand mijn armen". 76 km verwijderen mij van een mooie tocht samen met mijn stalen ros. Samen meer dan 2000 km afgelegd onder alle soorten omstandigheden. Regen, wind, zon, bergop, bergaf en veel bon camino's naar de mensen geroepen. Hij mag er fier op zijn dat hij mij zonder kleerscheuren en platte banden tot hier heeft gebracht, enkel de ketting die in volle afdaling wa gek begint te doen ma hoe zoude zelf zijn. De beentje hebben mij tot hier geleid en de moral samen met de wilskracht hebben er voor gezorgd dak een geweldige ervaring heb mogen meemaken.  Vandaag was het in het begin wel erg zwaar. Meteen weer klimmen en de gehele weg ging op en af zonder veel verpozingen. Dan deze middag iets gaan eten in Samos. Ne spaghetti bolognaise en een colatje. De lieve dame die mij bediende sprak een aardig mondje Engels en dit maakte het iets makkelijker en sneller ook. Een groot bord en met veel goesting hem binnen gespeeld. De pasta hé, nie da bord   Nu weet ik dat de spanjaarden het woord toiletos niet begrijpen en aan die andere dame proberen wijs te maken dak moest pipi doen. Maar daar was onze lieve dame weer en zei me langs daar meneer maar dan in het Engels hè. Banos met ergens koppelteken moest ik zeggen en dan had ik wsl sneller mijn water laten vloeien naar de eeuwige slagvelden. Mss net iets teveel jommekes gelezen vroeger want die hun Spaans verstond iedereen en alles eindigde daar op os. Dus was het meest logische dan ook toiletos. Niet dus en na een verfrissende reis naar de banos mijn tocht verder gezet en ik moet eerlijk toegeven dak nie zo veel zin had. Wou eigenlijk is blijven zitten en genieten van de zon zonder weer verder te moeten. De kont gehoffen en vertrokken naar palas del rei. Mijn eerste gedachte was port(os) :):) maar daar hebben ze kamers in een dorp met slechts 2 huizen en daarvan eentje om te slapen en de andere om te eten. Geweldig dorpje moenk zeggen. En de rooms waren ook nie da want het was bij de mensen thuis en de kans was groot dak die ook nog is moest delen. Ik hoor tom nu al zeggen "wie weet was het geen knappe Spaanse non die bij u ging slapen" maar nam het zekere voor het onzekere en 5 km verder was er dan palas del rei. Het eerste hoteletje dan maar binnen gefietst en hup daar was mijn kamer voor de laatste rit.  Morgen zal het 1 triomf tocht richting SDC zijn en voor de laatste keer smorgens alles klaar zetten voor vertrek.  Het zal met enige spijt zijn maar anderzijds zal het met veel goesting zijn om die laatste dag in te gaan.  Dus zal het mijn laatste verhaal zijn morgen en met spijt in het hart zal ik jullie moeten verlaten.  Sie joe toemorauw 

Cruz de Ferro is nu Cruz del Pino

 Dag 7 in Spanje en nog geen druppel regen gezien en da hebben de beentjes en de armpjes en het snoetje geweten zé. Nu ook vertrok ik met de zon richting Cruz del Pino. 8 km klimmen op een nuchtere maag is nie alles. Eens op het hoogste punt van de tocht(1500 m) een steen achter gelaten maar zoals gewoonlijk het op de verkeerde manier gedaan. Dacht dat de steen op diennen anderen hoop leggen voldoende was maar je moet op de berg gaan staan, je omdraaien en de steen omgekeerd over je hoofd smijten. Dan zijn al je zonden vergeven dus ik zal nog wa moeten wachten om mijn zonden vergeven te zien.  P.S. Nu weten ze daar ook wie Pinodictus is want kheb mijn handtekening daar achtergelaten op een groot bord.  Daarna ging het 2 km naar beneden om dan weer 1,5 km te klimmen aan een percentage van 12%.  En dan 15 km dalen aan een razende snelheid en enkele gr. kwijt gespeeld onder de noemer : freinblokjes. Levensgevaarlijk en als je dan nog is begint te zoeken achter je mp3 speler en met 1 hand stuurt dan zoek je de problemen wel op. Bwa, ik heb het overleefd hè. Das toch het belangrijkste zeker. Eens kom ik zeker terug naar ponferrada want dienne klim wil ik zeker nog is doen. Tis op mijn lijf geschreven. En nu dat den bierbuik waar ik uren en jaren heb voor gespaard en met veel liefde heb gekoesterd verdwijnt lichtjes. En das erger dan een nucleaire ramp zoals tjernobilleken. Maar heb tijd genoeg om daar weer voor te gaan zorgen eens ik terug ben. Nog een beetje smerige heuveltjes en dan de hel van villafranca de bierzo. Zo steil mensen dat da is. Kilometers niks anders dan zon,wind en bergop. Het water dat ik had gehamsterd voor de klim was sneller op dan dak mijn pint leeg drink( nie zo snel dan) maar enkele bronnen onderweg hielpen mij om mijn flessen opnieuw te vullen. Na enkele zware momenten en zo koppig om niet te schakelen naar mijn kleinste verzet bereikte ik het 2 de hoogste gedeelte van de klim om dan een hoteleken te zoeken om uitgerust het laatste gedeelte aan te vangen. Verder rijden had geen zin want het lichaam begon foert te zeggen en ons moeder heeft gezegd dak moet luisteren naar mijn lichaam en zoals ik een voorbeeldige zoon ben en steeds de raad van ons moeder in de wind sla dacht in nu toch wel, stop Pino, tis wellekes geweest. Nog 170 km in 2 of 3 dagen. Alles zal afhangen van de het weer maar aan de moral zal het niet liggen want het komt nu wel heel dichtbij zé. Kan het amper geloven dak bijna 3 weken op weg ben en 2000 km heb afgelegd. De decompressie zal intens zijn eens dak zal zijn aangekomen daar in Compost Stella.  Gisterenavond al wat contacten gelegd voor mijn volgende uitdaging. Ge moet er snel bij zijn in dezen tijd van crisis.  Pinodictus groet jullie allemaal en denk elke dag aan............... E goe pak frieten met cocktail sau,viandelle en balleken van thuis :):):) En aan ullen ook zé. Begin het thuisfront nu wel wa te missen en sommige personen laten er mij elke dag aan herinneren :):) Salut hombres en senorita's 

En toen was er zon in Spanje. Ook in belgie?????

Gisteren lag ik er al vroeg in maar echt slapen was er nie bij want de voljeire naast mijn raam ging volledig uit de bol. Wat een party was me da daar. Voor maar weinig inwoners kunnen de vogels er wel een feestje van maken. Wou deze morgend vroeg vertrekken, nl voor de zon maar om 7u was die daar al en ze scheen al geweldig hard. Rond 8 u dan mij maar gereed gemaakt en hup met de beentjes richting astorga. Aan een tankstation gestopt om 2 flessen water en wa cola te kopen en zag dat er een cafetaria aanhing dus ik met ne grote stap daar naartoe maar da was blijkbaar nie van hetzelfde etablisement met als gevolg wie wie wie op mijn kl**ten. Eerst water betalen en dan pas mogt ik 2 jamon serrano 's gaan kopen. Oeps. De wegen zijn hier beter aangeduid dan in Frankrijk maar je moet toch steeds goed opletten of je komt op een grindweg terecht en da heeft mijn stalen ros nie zo graag zé. Heel veel ola's en bon camino maken van deze reis een hele beleving. Mensen die dit te voet doen krijgen mijn uiterst respect want er is voor die mensen ook geen splinter schaduw en na zo een ganse dag daar in te lopen of fietsen begint da wel te wegen zé. Je mag je nog zo goed voorbereiden maar de natuur beslist steeds voor jouw en al het water die ik nog heb is na lutelle minuten zo warm dat als ik er een groentebouillon in mijn fles zou laten vallen ik soep kan drinken en bij deze temperaturen is da nie aangewezen. Astorga kwam steeds dichter en na goed overleg met mijn fiets toch maar de beslissing genomen om door te rijden. Ik weet het, ik val steeds in herhaling door te zeggen dak verder rij dan dak van plan was maar het gaat telkens beter met de fysik en er is nog geen spatje verval op. Als nu alles goe meezit en morgen overleef ik de nog 1,5 bergopkes dan ziet het er steeds naar uit dak vrijdag al aankom in SDC. Zen nu in rabanal del camino geland en dit op 1150 meter en morgen vertrek ik direct naar Cruz de Ferro ( op 1500 m) om dan te dalen tot 540 m op 26 km. Om dan terug te stijgen naar 1335 m. Om je maar een idee te geven van wat morgen op het programma staat. Als ik tot sarria geraak, zo een 130 km van hier heb ik nog 120 km te gaan op 2 dagen en kan ik rustig uitbollen tot SDC. Nu eten en opnieuw vroeg gaan slapen want niet de benen maar wel de oogleden beginnen moe te worden. Als ik deze lijn kan voortrekken dan lig ik vrijdag met mijn lui kl**ten op het strand na te genieten van mijn prestatie en dat ze dan nog maar is zeggen dat ze het niet hadden verwacht dak het ging halen. Zonnige groetjes vanuit Spanje en dat het daar in belgie ook zo een goe weer mag zijn hè. Ciao Bella en VDB is den beste coureur geweest aller tijden. Mee hie rest in pies. Pinodictus is in the house.

De Pino express op volle toeren

Toen ik vertrok nog snel een tankstation binnen en daar een zeer bevallige jongedame haren dag goed gemaakt met mijn aanwezigheid en wsl hare hele werkweek. Haar gevraagd fromistas (met het nodige gebaar>>>>>) en haar ogen fonkelden en zij wist wel wat si si wilde zeggen. Dan maar op weg naar sahaguin voor een nogal rustige dag. Veel plat en opnieuw weinig om te zien. De snelheid ging omhoog en smidsags was ik al verder dan gehoopt. Langs de weg mijn visjes aan het opeten tot plots een auto mij vriendelijk vroeg om mij te verzeten want der kwam nogal nen dikken trakteur op mij afgestoffen. Wel niet zo snel maar moest idd wel opzij wou ik niet dat mijn fiets in mijn bagage paste. Sahaguin was de bestemming maar weeral zoals elke dag voelde ik mij sterk.Net voor een klim een halte genomen om mij in te smeren want twas vandoen en nog snel is van de cola drinken en weg was ik. Op dat zelfde moment kwam er een mislukte spaansen amstrong mij voorbij gestoken op zijn super klein verzet en mensen daar kan ik nie tegen dat er mij iemand zo voorbij steekt bergop. Eens opgewarmd vloog ik na dienne gast. Bijna geen bagage en vrij scherp hielden mij niet tegen om er naartoe te kletsen. Liet hem nog een  beetje spartelen en op een vrij groot verzet hem voorbij gestoken. Hij zag mij afkomen en verschoot zich nen bult ma het was al te laat. De pino express was al daar en verweesd liet ik hem achter. Tzal hem leren om tijdens de bevoorading te demareren. Nooit meer gezien de spanjaard.  De zon hamerde wel op mij en je kan er je klok op juist zetten maar om 15u30 komt de wind op en was net voorbij sahaguin en ging op mijn elan verder. Om 16u kwam ik aan in santa domingo. Niet teveel van verwachten want de naam heeft meer klinkers dan het aantal inwoners. Werkelijk niks was daar alleen een hostal waar het bed meer lawaai maakte dan smorgens die klein kadéeen bij ons ma. Maar voor de prijs kon je nie klagen en ik kon nog de laatste 30 km van de koers kijken. Om 19u het bed in want het ontvangst om dit door te sturen was heel slecht en kon dus mijn verhaal niet doorsturen.  Maar je krijgt er 2 voor de prijs van 1.  Greetz Pinodor 

Vlieg met me mee voor de laatste 477 km

Het zag er bewolkt uit deze morgend maar da deerde de pret niet. Weer waren die super benen daar en da was het voornaamste. Bij een bakker gestopt voor koeken maar de serveerster zei dat ze niet zo goed waren, van ne service gesproken. Dan maar een taartje in de vorm van een schelp met jam in. Ik moet zeggen dat verdiende een 9 op 10. En dan richting compostella. 66 km niks anders dan rechtdoor en bijna geen levende ziel te bespeuren, das ook triestig zé. Smiddags gestopt om de tonijn met kleine broodjes en stuk vuile vriend en een colatje op te peuzelen. Klinkt niet gezond die combinatie maar in de omstandigheden dak zit moet je geen haut cuisine verwachten maar goeie boerenkost. Weer de weg op voor de laatste 20 km rechtdoor en met enkele klimmen van 6% kan da tellen. Aangekomen in burgos was het GPS time. Ze gaan het mij geen 2 keer lappen dak verkeerd rij in een grote stad. Kwartiertje later al terug uit burgos en dan eindelijk de bewoonde wereld, nau bewoond is een andere definitie van af en toe is een mens tegenkomen. Estrella was de bestemming maar met de benen die ik had moest ik gewoon verder gaan. 28 om precies te zijn. De laatste 11 km waren als een zege triomf door de champs elysee met langs wederszijde bomen, dalend naar de zege zat ik nogal fier op mijn stalen ros. Een hostal gevonden en dan maar wachten tot 20u want voor dan komen de koks nie buiten op den boerenbuiten. Bord noedelsoep  die wel erg goed gevuld was en een spaghetti. De serveerster was heel vriendelijk en bediende mij in het Engels( toch sapo das ze da wou doen) en toen mijn bord met tjeiken op was, was de maag ook goed gevuld. Een andere ober kwam mijn bord wegnemen en vroeg of ik nog wat wou en zei spontaan. No no. En blijkbaar wil hier no no, si si zeggen want hij gebaarde dak nog moest hebben. De serveerster duidelijk gemaakt dak nie meer wou en ze ging het proberen op te lossen. Maar ikke partie nog voor dat ze daar weer stonden. Een vriendelijke Italiaan maakte mij duidelijk dat mijn bril in mijn snoet stond en ik knikte vriendelijk terug en zei si si. Da verstond die ne gast dan wel.  De zon begint wel zijn tol te eisen. Niet zozeer overdag maar savonds komt er geen beweging meer uit de Pino zé. Dan ist als nen baksteen in slaap valllen, hopelijk vanavond diep want de lokale fanfare is hier binnen gestuikt en het ziet er naar uit dak zal dansen straks.  Er waren mensen die wsl dachten dat ik het niet ging halen en dat ik na enkele dagen al terug zou zijn. Wel hierzie!!!!!!! Zelf al moet ik nu door omstandigheden moeten stoppen ik kan toch zeggen dak verdomd ver ben geraakt en dak mij nog steeds geweldig voel. De regen,wind,zon,bergen en het mentale hebben mij niet klein gekregen en daar zennek verdomd fier op. Mijn volgende doel heb ik al voor ogen en ben daar nu al mee bezig dus da wilt zeggen dak er het kopken nog bij heb.  Als ik de salsa niet moet dansen dan ga ik 22u nie halen en zal het morgen met goeie moed weer vertrekken zijn naar sahaguin of net iets verder.  Salu en de kost van veu hè.  Doei zou Mels zeggen Pinodictus 

Vlieg met me mee voor de laatste 477 km

Het zag er bewolkt uit deze morgend maar da deerde de pret niet. Weer waren die super benen daar en da was het voornaamste. Bij een bakker gestopt voor koeken maar de serveerster zei dat ze niet zo goed waren, van ne service gesproken. Dan maar een taartje in de vorm van een schelp met jam in. Ik moet zeggen dat verdiende een 9 op 10. En dan richting compostella. 66 km niks anders dan rechtdoor en bijna geen levende ziel te bespeuren, das ook triestig zé. Smiddags gestopt om de tonijn met kleine broodjes en stuk vuile vriend en een colatje op te peuzelen. Klinkt niet gezond die combinatie maar in de omstandigheden dak zit moet je geen haut cuisine verwachten maar goeie boerenkost. Weer de weg op voor de laatste 20 km rechtdoor en met enkele klimmen van 6% kan da tellen. Aangekomen in burgos was het GPS time. Ze gaan het mij geen 2 keer lappen dak verkeerd rij in een grote stad. Kwartiertje later al terug uit burgos en dan eindelijk de bewoonde wereld, nau bewoond is een andere definitie van af en toe is een mens tegenkomen. Estrella was de bestemming maar met de benen die ik had moest ik gewoon verder gaan. 28 om precies te zijn. De laatste 11 km waren als een zege triomf door de champs elysee met langs wederszijde bomen, dalend naar de zege zat ik nogal fier op mijn stalen ros. Een hostal gevonden en dan maar wachten tot 20u want voor dan komen de koks nie buiten op den boerenbuiten. Bord noedelsoep  die wel erg goed gevuld was en een spaghetti. De serveerster was heel vriendelijk en bediende mij in het Engels( toch sapo das ze da wou doen) en toen mijn bord met tjeiken op was, was de maag ook goed gevuld. Een andere ober kwam mijn bord wegnemen en vroeg of ik nog wat wou en zei spontaan. No no. En blijkbaar wil hier no no, si si zeggen want hij gebaarde dak nog moest hebben. De serveerster duidelijk gemaakt dak nie meer wou en ze ging het proberen op te lossen. Maar ikke partie nog voor dat ze daar weer stonden. Een vriendelijke Italiaan maakte mij duidelijk dat mijn bril in mijn snoet stond en ik knikte vriendelijk terug en zei si si. Da verstond die ne gast dan wel.  De zon begint wel zijn tol te eisen. Niet zozeer overdag maar savonds komt er geen beweging meer uit de Pino zé. Dan ist als nen baksteen in slaap valllen, hopelijk vanavond diep want de lokale fanfare is hier binnen gestuikt en het ziet er naar uit dak zal dansen straks.  Er waren mensen die wsl dachten dat ik het niet ging halen en dat ik na enkele dagen al terug zou zijn. Wel hierzie!!!!!!! Zelf al moet ik nu door omstandigheden moeten stoppen ik kan toch zeggen dak verdomd ver ben geraakt en dak mij nog steeds geweldig voel. De regen,wind,zon,bergen en het mentale hebben mij niet klein gekregen en daar zennek verdomd fier op. Mijn volgende doel heb ik al voor ogen en ben daar nu al mee bezig dus da wilt zeggen dak er het kopken nog bij heb.  Als ik de salsa niet moet dansen dan ga ik 22u nie halen en zal het morgen met goeie moed weer vertrekken zijn naar sahaguin of net iets verder.  Salu en de kost van veu hè.  Doei zou Mels zeggen Pinodictus 

De vloek van Logrono.

Voor ne keer dak er vroeg inkruip laten de pegrims zich van hunne mindere kant zien of beter horen. Middernacht besluiten ze om te voet te vertrekken vanuit het hotel. Kabaal da die maakten en hoorde ze steeds vamos, vamos roepen maar veel beweging kwam er niet uit voort zé. Een dik half uur later dan toch de rust. Gelukkig had ik 2 halve liters naar binnen gespeeld zodat ik snel terug in dromenland terecht kwam. Smorgens stevig ontbijt en dan op weg naar eeuwige roem. Meteen kletsen rond mijn oren gekregen want het ging van meter 1 stevig de hoogte in. Deze keer was den diesel precies al voorverwarmd want het ging vlotjes. Tot Logrono ging het op en af en had ik geluk dat het een beetje mieselde dak toch ff zonder de zon moest rekening houden. En dan Logrono, hatelijke stad met nergens aanwijzingen die mij in de goede richting zette. Op de binnenplaats de mensen van dag ervoor ontmoet en dan maar zoeken en zoeken en zoeken. Bijna uit de stad nog is gevraagd en meneer doodleuk, tis daar rechtdoor tot burgos, volg maar. En den deze weg hé.na enkele meters te rijden,ola das hier autosnelweg. Ge moet weten dat die plakjes hier allemaal dezelfde zijn en dat je moet vertrouwen op de mensen die je de weg tonen. Een minuutje later afgeslegen naar tankstation en onder de snelweg naar natuurpark gereden. Opnieuw zoeken en zoeken en zoeken toch ne mens gevonden die mij in het frans de weg wees en zo de route van de wandelaars(ook fietsers mogen die nemen) de weg naar navarette gevonden. Klein 2uur rond gereden in Logrono om daar uit te geraken. Om 12u30 een halte genomen om te eten. Visjes en brood met kaas stonden op het menu ma blijkbaar was da nie genoeg want enkele km verder een fraingalle gekregen net toen het begon te klimmen. Da laatste stuk was eentje van 15% en toch wel ff zwart voor de ogen zé. Recuperen zat er niet in want der moest gereden worden tot in santo domingo de caladza. 2 druivesuikers naar binnen gespeeld gemengd met cola en de Pino was weer den ouden. Nadien in 1 streep naar bestemming. Eerst in een auberge gestopt en da nonneken proberen wijs te maken dak onderdak zocht voor 1 nacht maar nie simpel zé. Toen ze mij zei kamer 28 en ik de bycicletta had ontdaan van zijn vracht ging ik een kijkje nemen en groot was de verbazing dat dit een gemeenschappelijke kamer was en der was daar eentje al geweldig aan het snurken dak meteen naar beneden zen gerend en mijn bycicletta weer zijn vracht had mogen opladen,da nonneken wijsgemaakt dak een toerken ging doen en dak later zou terug komen. Nu was ik wel content dat ze mij nie verstond en plotseling stond ze daar met een planneken van de stad en liet mij gaan met de gedachte dak zou terug komen,maar niks was minder waar. 300 meters verder een hotel gevonden die ook al bewoond werd door nonnekes :):). De stad ingegaan om geld af te halen en wa te gaan inkopen doen toen mijn oog viel op een paellabar. Heerlijk en ikke direct verkocht en plaats genomen op het terras. Had toen ik mij slecht voelde mij voorgenomen om geen cervesa meer te consumeren en vroeg mij een cola en wa brengt den ober? Ne San Miguel!!!! Heb mij dan opgeofferd en diennen dan maar uit gedronken :):). Zen toch een goed ziel hè. Eens weer op de kamer de was gedaan em mijn bagage is uitgekieperd en wat orde geschept en dan tv aangezet en gekeken naar het Spaanse variant van kaatsen. Pamplona heeft gewonnen. Das wa dak toch heb kunnen verstaan van da Spaans gebroebel. Nu colaatje nog na binnen spelen(zero) en dan dodo doen voor weer een nieuwe dag op Spaanse bodem. Zit nu al aan ongeveer 150 km meer dan normaal en morgen voorbij burgos rijden want in een grote stad slapen is niet zo aangenaam, en dan de laatste week ingaan met een bonus van 180 km. Das 2 dagen ongeveer en zo zal de zwaarste week aangenamer zijn en ik hou geen rekening dak 1 of 2 dagen eerder daar ben. Nog steeds voor ogen houden dat er iets kan fout lopen dak tijd ga verliezen maar het ziet er goed uit voorlopig en de beentjes en moraal zijn nog top dus laat maar komen Grietje. Sloesj en goe weekend hè. Pinodictus